De afgelopen jaren zijn veel boeken geschreven over hoe helend een lange wandeltocht kan zijn voor de geest. Mocht het voorheen nog een bijzonderheid zijn om een wandeltocht te maken naar Santiago de Compostella, op dit moment lopen duizenden mensen elk jaar deze pelgrimstocht. En het aantal groeit gestaag. Mensen gaan op zoek naar zichzelf, op zoek naar rust en naar antwoorden in zichzelf. En al deze boeken beschrijven hetzelfde proces.
Tijdens een lange wandeling komen er onderdrukte emoties naar boven die je niet meer kunt ontvluchten. Je moet ze verwerken en na de tocht ben je een lichter mens, een vrijer mens. Je draagt minder ballast met je mee. En heel vaak kiezen mensen een ander levenspad na zo’n ervaring. Of ze beginnen juist na een traumatische ervaring aan zo’n wandeltocht. Het is in ieder geval duidelijk dat steeds meer mensen hier behoefte aan krijgen. Niet zo gek natuurlijk in onze hectische maatschappij. De enorme overload aan informatie om ons heen maakt het steeds moeilijker om stilte en rust te vinden.
Onlangs verscheen de prachtige film Wild over de Pacific Crest Trail. Een voettocht van 1700 km dwars door de westelijke staten van Amerika, van Mexico tot aan Canada. De film is gebaseerd op het echte levensverhaal van schrijfster Cheryl Strayed. In deze film neemt ze ons mee in het verwerkingsproces van al haar pijnlijke onderdrukte emoties door het overlijden van haar moeder, haar verslavingen en het niet uit komen van haar droom om schrijfster te worden. Een zeer inspirerende film die ik aanraad aan iedereen die het overweegt om een lange wandeltocht te gaan maken of voor een wandelvakantie kiest.
Is het dan echt nodig om zo’n lange tocht te lopen om dit effect te bewerkstelligen? Waarom kiezen zoveel mensen hiervoor? Kunnen wij dit niet gewoon thuis doen of tijdens een vakantie aan het strand? Wat zijn dan de specifieke elementen die dit juist triggeren bij een trektocht te voet?
De weg zelf is belangijker dan het reisdoel. Door in de natuur te wandelen wordt het vanzelf stil van binnen. Hoe langer je in deze stilte verblijft hoe stiller het van binnen wordt. Het werkt helend om de emoties te voelen, te ervaren en soms te delen met andere wandelaars. De emoties mogen loskomen en losgelaten worden. Je laat ze achter op je reis. Veel reizigers leggen symbolisch een steen neer als ze iets losgelaten of doorleefd hebben. Vandaar dat je vaak stapeltjes stenen tegenkomt.
Wandelen naar inzicht organiseert diverse wandelvakanties. Veel van de wandelingen wordt in stilte gelopen, juist om de stilte in jezelf te ervaren, de emoties en inzichten boven te laten komen en los te laten. Een aanrader voor de mensen die het zich niet kunnen permitteren om enkele maanden vrij te nemen -om 800 km in een keer af te leggen- maar wel van de effecten van zo’n wandelreis willen profiteren.
